Nog twee weken te gaan

Donderdag.
Nog twee weken verwijderd van mijn terugreis, langs de ene kant vind ik het wel spannend vinden om terug naar huis te keren. Ook al was het maar een korte tijd, toch was ergens het gemis groot. Niets zo beter als thuis zeker? Maar ik hou ook van Paraguay. Paraguay is een echt aangenaam land, lieve mensen en een prachtige cultuur.
Terug naar werk gegaan, na weer een tijdje thuis te zitten is altijd wel hard. Het opstaan, het wakker proberen blijven, de niet-luisterende kindjes. Het is ook zwaar als je weer zwaar de hoest begint te krijgen. Hoezeer ik ook van mijn kindjes ook, vind ik het niet leuk dat ik het gevoel heb dat ik altijd ziek word als ik ga werken. Maar dat moet je er misschien voor over hebben? Het een liefde dat je voelt voor die kindjes dat door maag en darm gaat? Ik weet het zelf niet zo goed hoe ik het kan uitleggen maar het zijn de kindjes I guess.

's Avonds heb ik gekookt voor mijn familie. Met een beetje moeite door het hoesten en de patatjes die het moeilijk hadden om te bakken, is mijn koude pla dan toch gelukt. De gebakken patatjes deden mij echt aan thuis denken waardoor het gemis een beetje minder hard werd. Ze waren lekker! En dan heb je zo een dubbel gevoel. Omdat ik thuis mis maar ook wel enorm droevig ga zijn als ik Paraguay ga moeten verlaten... Na het avondmaal heb ik ook op mijn eentje te vaat gedaan, omdat de keuken echt wel een puinhoop was en ik kon dat Laura niet aandoen.

Ziek zijn

Donderdagavond 4 uur zitten wachten om te weten wat ik had. Ik voelde me steeds zieker en zieker worden. Alles deed ontzettend veel zeer, had het warm dan weer koud en het ergste van al is dat als je niets weet je ook geen medicatie hebt. De tijd leek zo traag te gaan. Eindelijk rond een uur of 10 kwam ik te weten dat Influenza had, die griep dat er nu heerst. Alles deed zoveel zeer. Meteen medicatie beginnen nemen. Naar toilet gaan was hel en nu begreep ik wanneer de dokter zei om 5 dagen in bed te blijven. In bed bewegen deed zelfs zoveel zeer, je durft niet te hoesten... Ik ben nog niet zoveel ziek geweest maar dit is zeker het ergste tot nu toe denk ik. Op die momenten wil je gewoon thuis zitten, bij mama en papa. Thuis in de vertrouwde zetel liggen... Wanneer je ziek bent wordt het gemis dat je al had nog groter. Wat ik ook wel grappig is dat ik hier al zoveel ziek ben geweest, nog meer dan in België in een heel jaar. Je moet voor iets naar de andere kant van de wereld gaan eh... Zaterdag voelde ik me nog steeds slecht, waarschijnlijk zal ik me wel nog zo een paar daagjes voelen. Veel kan je niet doen als je verplicht in bed moet blijven. De dagen gaan dan ook zo traag voorbij, niet bepaald leuk maar dat neem je er maar gewoon even bij. Zondag voelde ik mij al een stuk beter! Wat een geluk, want we moeten Annabelle ophalen, onze nieuwe zus van Duitsland. Alleen nog maar hoesten is wat ik deed. Ik had geen koorts meer en dat maakt ook al veel. Veel hebben we niet gedaan die dag. Annabelle geïnstalleerd en een beetje verveeld. Maandag was ik al terug genezen voor zover ik mij toch voelde maar moest thuis blijven tot mijn medicatie volledig ingenomen zijn. Dinsdag was de laatste dag van mijn medicatie. In de namiddag ben ik met Annabelle naar El Centro gegaan omdat ze een Duitse vriend van haar wou zien. Hij dacht eerst dat ik haar hostsister was, altijd fijn wanneer mensen niet zijn dat je van België bent. Ik heb me best wel nog verveeld omdat bijna heel het gesprek in Duits was,  maar ik heb er wel veel van verstaan! 's Avonds dan naar TGI Friday's gegaan, met Ann Sophie en haar Belgische hostzus en Tiana.

Het was lekker en fijn hen nog eens terug te zien! Tiana vertrekt maandag al terug naar huis, beetje jaloers op haar maar ben wel blij dat ik nog even langer kan blijven! Ik had geen zin om woensdag naar werk te gaan want het was ook al weer een tijdje geleden...

Woensdag dan uiteindelijk toch niet gaan werken.

Back to work

Maandag had ik me dus overslapen en ik had eerlijk gezegd geen zin om te gaan werken, om op te staan. Toch maar gedaan omdat ik mijn kindjes enorm gemist heb. Blijkbaar is niet zo erg dat je te laat komt op het werk dus ben ik zeker niet meer van plan om zo vroeg op te staan. Het was fijn maar raar om terug te zijn, ik was vergeten hoe actief de kinderen waren. Blij dat ik terug thuis was, heb ik eindelijk weer eens kunnen skypen met mijn ouders en daarna met Djanny terwijl ik 7 keer gebeten ben geweest. Echt niet leuk als heel je benen vol beginnen te staan. Echt dodelijk. Niet veel meer gedaan.

Dinsdag ben ik, zoals ik al zei, later opgestaan. En ze maken er inderdaad geen probleem van. Ik ben te voet teruggegaan om te zien hoelang het zou duren want de bus kost 2.000 Guarinies, wat nog niet eens 50 cent is maar ik kan het sparen van geld wel kunnen gebruiken voor mijn cadeaus. En voor het halfuur stappen heb ik het er wel voor over om te gaan te gaan, uiteindelijk doe ik er even snel over als ik met de bus zou gaan. En zo stap ik al het niet gezonde eten er af en zie ik ook nog wat meer van de stad. Wat heb ik dan gedaan? Bijna twee uurtjes in de zon gelegen nu het weer toch beter wordt moeten we ervan profiteren! Daarna me gewassen en een hele enge vieze film gezien.

Woensdag begon ik me weer ziekjes te voelen, keelpijn, hoofdpijn. Ik geloof echt dat het van de kinderen is, wat niet moeilijk is als de helft zit te hoesten en te niezen. Ik had echt geen zin in werk omdat ik moe was en me echt slecht voelde. Het teruggaan naar huis, was echt hel! De warmte begint overdreven te worden, gelukkig had ik iets onderweg gekocht of anders had ik nooit het huis bereikt. Wat me enorm begint tegen te steken is het ge-'Tsssshttt' van de mannen. Je mag nog niet eens opkijken of er zitten 10 mannen je aan te gapen, je aan te spreken. Ik ga zo blij zijn als dat voorbij gaat zijn! Ik was echt moe omdat ik me niet zo goed voelde dus heb ik niet veel gedaan buiten wat te slapen.

Vandaag, donderdag, ben ik niet gaan werken. Ik moet straks naar de dokter want er blijkt een hevige griep te heersen. Het is echt niet fijn om ziek je dagen door te brengen, of toch als je niet goed voelt. Je hebt totaal geen zin om iets te doen... Ik hoop dat het niets ernstig is want Gabi heeft wel een sterke griep te pakken. Ze is zelfs bij haar mama voor vijf dagen en ze moet vijf dagen in bed liggen. Ik heb ook net te horen gekregen dat Nati zwanger is. Straks moet ik eerst naar AFS kantoor om mijn bustickets te laten terugbetalen. Het wordt een fijne dag denk ik.

AFS weekend

Vrijdagnamiddag ben ik dan naar la oficina de AFS gegaan voor op weekend te gaan, ik was benieuwd om de andere vrijwilligers te ontmoeten, alleen wist ik niet dat ze elkaar al kenden dus ik eigenlijk beetje het zwarte schaapje was. Maar het was een fijne groep en ze namen me al snel op. Het waren allemaal Amerikanen, dus het was een Engelssprekend weekendje ... wat niet zo slecht was voor mijn Engels. Wat hebben we gedaan? Ik weet niet meer om welk uur we zijn toegekomen vrijdagavond maar ik was wel moe.

Toen we aankwamen was het eerst de verdeling van de kamer, waar uit bleek te zijn dat ik niet in één van de kamer was ingeschreven maar bleek gewoon een fout te zijn? Ik was dus echt wel het zwarte schaap. Maar toen kwam ik terecht bij Ann Sopie en Tiana, twee toffe meisjes. Allebei beetje gek en dat was wel leuk. Altijd lachen maar toch ook wel serieuze gesprekken kunnen hebben. Beetje laat gaan slapen omdat ik een interessant had met Tiana en het vroeg opstaan maakt het een heel stuk minder leuk. Het was een lekker ontmoet en heb weer ei kunnen eten, ze hebben hier wel beetje andere smaak maar het was echt heel lekker. Ook de ober mocht er wel zijn. Schattig en knap.

 Daarna zijn we met een gids naar San Bernadino geweest, het eerste stadje waar Duitse immegranten waren. Tijdens de busreis een beetje geschiedenis gekregen, gelukkig al in het Engels, en best wel veel van onthouden denk ik of hoop ik toch. Onze eerste stop wat het grote beeld van de Maagd Maria, het geloof is hier wel een groot deel van het leven en dat bewonder ik ook. Als zelf niet-gelovige is het raar dat mensen een hele berg zouden bewandelen om een soort van offer om zo iets te kunnen vragen aan de Maagd Maria zoals een goed leven, geld misschien? Ik zou het niet kunnen, dat is iets wat je zelf hoort te maken en als het zo wordt is het omdat het zo voor je voorbestemd was. Daarna zijn we naar het

allereerste hotel gebouwd in San Bernadino geweest. Heel mooi. Daarna zijn we naar el lago gegaan. Vroeger kon men er in zwemmen maar nu is het vervuild maar ze proberen het terug te reinigen. We zijn een boottochtje gaan maken en het een heel mooi uitzicht vanop het meer. Dit allemaal voor ietsjes minder dan 1 EURO, I really love Paraguay. Het leven is hier wel goedkoop, zoals in alle landen van Zuid-Amerika. Daarna hadden we wat tijd om cadeaus te

kopen. Mooie typische met hand gemaakte spulletjes, heel mooi. Daarna zijn we naar het stadje zelf geweest, want nu was zo eerder het buiten-de-stad-gedeelte. Het is een heel leuk en gezellig stadje. Naar de basiliek geweest, wat wel een hele mooi was. De rondleiding was heel interessant en velen waren ook wel geïnteresseerd. De oude man wist dus goed hoe onze aandacht er bij te houden, hij was ook wel grappig. Daarna een klein kerkje, wat nu gebruikt wordt als kapel, bezocht waar heilig
water zou zijn. Het voelde wel anders aan, het water, zo beetje zacht? Ik weet niet maar of het Heilig water was... dat is een andere kwestie. Daarna doorgereden tot op een grote berg waar we een heel mooi en laatste uitzicht hadden op el lago. Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan.

Gegeten, dacht eerst dat ik het niet zou lusten maar was uiteindelijk wel lekker. Daarna 'sessies' gehouden die verband hielden met het ons bijna vertrek terug naar huis. We werden verdeeld in verschillende kleine groepjes, was ook handig voor mij om zo andere mensen te leren kennen. Het was lekker warm weer, dus kregen we ook de kans een beetje te bruinen. 's Avonds zou er een Talent Show zijn, maar omdat er niemand talent had vroeg ik of we gaan klein feestje konden houden. Dat kregen we uiteindelijk ook maar blijkbaar zijn de Amerikanen toch niet zo'n feestbeesten dan dat ik dacht. Tiana, Ann Sophie en ik wouden wel een feestje maar de rest vond het leuker om te kaarten. Justin kwam wel bij ons staan, na een uur of zo, maar hij stond maar bezig met zijn GSM waarbij ik hem geholpen heb het in Engels te zetten. Laat gaan slapen en vroeg opstaan omdat het zo op het papier stond en dan te horen krijgen dat we nog zeker een uur konden slapen, maakte Tiana en mij een beetje pissed, maar maakt niet uit. Daarna laatste sessie gehad en dan nog wat in de zon gezeten en terug richting Asunción. Ik dacht dat ze er al zouden staan om mij te komen ophalen maar dan bleek het te zijn dat ze nog niet eens vertrokken waren. De papa had ergens een etentje dus ging hij Gabi vragen om mij te komen halen. Gelukkig heeft Nati een auto en ben ik zo naar huis geraakt. Wat vond ik het leukst aan het hele weekend? Dat ik eindelijk eens wat anders te eten kreeg! Want terug thuis was er niets om te eten dus bestelde ze maar weer Pizza. Daarna met Gabi in de zon gelegen en vroeg gaan slapen want ik zou maandag, sinds een week terug gaan werken.

Wat een woensdagnamiddag!

Na het eindelijk nog eens terug zien van mijn ouders en broertje... wat echt een tijdje geleden was maar wat me wel heel blij maakte. Zijn Gabi, ik en Luci naar El Centro geweest, gaan we binnenkort nog eens terug om mijn cadeaus te kopen. Allerlei toffe kraampjes met typische spulletjes van Paraguay. We hebben foto's genomen maar die staan allemaal op GSM van Gabi, dus moet haar vragen die door te sturen. Dan begon het een beetje donker te worden dus gingen we terug naar huis, alleen wisten we niet hoe en welke bus we  moesten nemen.. Dus houden we een politiewagen tegen, die ons zonder probleem graag afzette. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik in een politiewagen zat, is geen combi zoals bij ons... Foto's zijn er maar staan weer op Gabi's telefoon. Het was gelukkig vandaag al een beetje warmer. Nadat ze ons hadden afgezet, moesten we nog een beetje wandelen. Thuis aangekomen, heb ik zitten skypen met Djanny, wat ook al lang geleden was. Het was fijn om hem nog eens terug te zien! Daarna zijn we naar de supermarkt geweest, wat we precies gingen halen was me niet duidelijk tot we er waren. We haalden drank drank drank en nog eens drank. Ik vroeg me af wat ze van plan waren deze avond, maar blijkbaar wouden ze zat worden? Het was vandaag de finale van OLIMPIAAAAAA en Atletico. Vrienden van Mavel, die vriendin van de papa die trouwens weg was voor een dag, kwamen langs en er was een leuke sfeer Drank, pizza en vrienden is het enigste wat je nodig hebt voor een goede avond toch? Ze lieten me zo proeven van een drank, ik nam er enkel een zipje van, geen idee wat het was maar het was zo fuerte! Mijn keel stond in brand en ik was bijna aan het tranen! Ay Papi! Hahahahaha. Daarna met volle spanning naar de match gekeken, maar jammer genoeg verloren... De sfeer keerde meteen om en ik was moe dus ben ik maar gaan slapen om 01h15, kapot moe en dan begint opeens vuurwerk? We waren verloren dus begreep ik het niet goed .. Ach ja lang nachtje dus ...

Slaapweekendje

Na het weggaan tot 6 uur 's morgens ben je echt wel kapot, zo hebben we niets anders gedaan dan geslapen en in bed gelegen. Zaterdag ging traag en snel tegelijkertijd, was moeilijk om te gaan slapen wanneer het 's avonds is na een hele dag al geslapen te hebben. Toch gelukt!
Zondag was een koude maar aangename dag.
Het is nu een koude week in Paraguay, ja jammer genoeg is dat er ook. We reiken niet boven de 10°C en dan weten dat het in België 30°C is ... Ach ja, ik heb het hier goed en binnenkort is het weer goed weer. Weekends gaan we altijd uit eten of bestellen we iets. Wat heel veel gedaan wordt.
Deze keer gingen we naar 'La vida verde', een apart lekker? restaurant. Was meer het Aziatisch eten, niet bepaald mijn ding maar wel een ongelooflijk lekker taartje gegeten als dessert! Het was weer vroeg in bedje want morgen was het weer werken geblazen.

Bij het opstaan, wat moeilijk ging, had ik last van mijn keel. Wat ik eigenlijk al heel het weekend last van had. Tijdens het werken zelf voelde ik me niet goed, en ik kreeg ik barstende hoofdpijn van de kindjes. Ik was voor één keer blij dat mijn werk erop zat. Ik was moe en alles deed overal pijn. Om 13h30 had ik mijn eerste afspraak met de leerkracht die mij Spaans zou leren, je hadden een conversatie in Frans-Spaans. Ik heb nog niet zoveel bijgeleerd omdat we vooral eerst in het Frans spraken, voor het gemak. Na een uurtje zat het er al op en ik zou erna weer na Muay Thai gaan. Maar ik voelde me zo slecht en het was zo koud! Dat we niet zijn gegaan. Die avond voelde ik me alsmaar slechter en slechter worden. Hoesten, afwisseling warm/koud ... Het was niet leuk.

Dinsdag, thuis gebleven en uitgerust. Mijn werk laten weten dat ik ziek ben en ik daarom niet kon komen. Gewoon heel de dag in bed gelegen en gerust. Het is niet fijn omdat ik liever bij mijn kindjes ben, maar is ook beter voor hun dat ik genezen terugkom of anders maak ik hun ook nog eens ziek.
Vandaag ben ik weer niet gaan werken, ik voel me wel al beter. Dus morgen ga ik terug! Ik hoop at ze me gemist hebben... Ik hun allezins wel! Vandaag een rustig dagje. Wakker geworden, gewassen, in kamer gebleven want het is echt nog koud! Lekker gegeten en straks terug naar les. Vandaag is het Muay Thai, maar we gaan eerst gaan kijken voor Gabi voor een tattoo. Wat staat nog op de planning? Ik ga Nati vragen of we kunnen gaan shoppen want ik heb wel een dikkere trui nodig als ik morgen moet gaan werken ... Dit weekend heb ik een weekend met AFS, gelukkig wordt het dan beter! Andere mensen leren kennen, ik kijk er naar uit ... Ik had ook een SMS gekregen van een onbekend nummer, ik heb eindelijk een Pargaguayaansnummer nu en ik snap niet hoe iemand aan mijn nummer geraakt, of misschien was het gewoon verkeerd? Wat er in stond was ook niet echt duidelijk 'Oa'. Gewoon gewist, leek mij het beste. Maandag had ik ook enorm veel last van heimwee maar dat is gelukkig over, nog maar een klein maandje en ik ben weer thuis. Kan ik wel volhouden, we gaan er het beste van maken!

De dagen vliegen voorbij

Woensdag was een normale dag op werk tot ik een bericht kreeg van Amanda om te zeggen dat ik naar het AFS-kantoor moet gaan, na mijn werk zou ik opgehaald worden omdat ze met mij wouden praten. Ik had kunnen weten dat het over het geval van gisteren zou gaan, ik had wel een beetje schrik als ik eerlijk mag zijn. Ik was niet in fout, toch? Ik zou wel zien waarover het zou gaan...
Om 11 uur, sta ik mooi op tijd te wachten op iemand die me zou komen ophalen. Heb ongeveer 5 minuten moeten wachten en toen verscheen er een taxi van AFS. Hele de rit zat ik met het ergste in mijn gedachten. Enkele meters van het kantoor vallen we stil. Ik was aan het lachen binnenin, want op zich was het niet grappig als je stil valt in midden van de weg op een berg. De auto is dan na 5 minuten proberen toch kunnen starten voor die enkele meters. In het kantoor heb ik even moeten wachten. Daarna heb ik met Amanda gesproken over wat er gisteren is gebeurd. Blijkbaar was er een miscommunicatie geweest. Want mijn gastvader was naar de werkplaats gekomen om mij op te halen toen dat zij zeiden dat ik al naar huis was vertrokken maar nog steeds niet was aangekomen. Het was gelukkig niet mij fout. Ze hebben mij dan ook terug thuis gebracht. Gabi wist niet dat ik naar het AFS-kantoor moest, en haar papa zette ook veel druk op haar om te weten wat er fout was gegaan. Tegen mij sprak hij er niet over, dat wordt enkel gedaan via het AFS-kantoor. Als hij probleem heeft zegt hij dat blijkbaar niet meteen aan mij maar via via wordt dat dan aan mij meegegeven. Al bij al was het een foutje, niets om ons zoveel zorgen over te maken. En ik hoef gelukkig niet op een tweede plaats te gaan werken. Ik heb me gezegd dat ik er mij niet goed op mijn gemak voelde en dat mijn familie al gezorgd heeft voor andere dingen. Dagen gaan traag voorbij als je niets te doen hebt, gelukkig heeft Gabi (haar naam is Gabriela) iets gevonden voor mij. Muay Thai, een soort gevechtssport en ik kijk er naar uit! Morgen zouden we het eens proberen ... Spannend. Ook heeft de papa gebeld om een afspraak te maken met una profesora, die mij Spaanse les gaat geven, die ik via mijn cancellor Ariel heb gekregen. Hij is echt een lieve jonge, beetje verlegen maar aardig. Zo te zien lijken mijn namiddagen gevuld te geraken.

Het is fijn om met de kindjes te werken,  ik vind het soms wel moeilijk om op te staan want ik slaap slechts 's nachts dus heb ik wet soms wel eens moeilijk om wakker te blijven. Slaap hebben met 30 kindjes rondom je is geen pretje. Gelukkig worden er siestas gehouden, ook al is 4 uur werken niet overdreven lang maar het zo vroeg opstaan en weinig slaap hebben maakt het een stuk zwaarder. Ik heb vannacht een pilletje genomen waardoor ik eens goed heb kunnen doorslapen. Soms mag dat ook wel eens, anders ga ik binnen enkele weken of dagen er misschien doorzitten van de vermoeidheid.
Vandaag zouden Muay Thai proberen, ik vind het wel spannend. Een vriendin, Andrea, van Gabi kent de leraar en zou ons vergezellen.

Het was echt leuk maar zwaar en vermoeiend! Ik ga het drie keer per week doen en dat zal wel helpen om al mijn pizza's te verwerken. Zware opwarming, het boksen op zich valt wel mee, maar de workout erna was afzien! Heel onverwachts kwam de leraar bij mij en keek hij naar mijn tattoo tijdens de pauze. En sindsdien noemt hij mij 'Colombia/ Colombiana'. Na een uur dat heel snel is voorbij gegaan zijn we terug naar huis gestapt. Een douche genomen, geskypet met Djanny en dan was het etenstijd. Ik vond het echt niet lekker dus hadden ze pizza voor mij besteld. Verdrietig gaan slapen, met als resultaat weinig slaap.







Om het uur wakker worden is geen pretje en zeker niet als je door iets stoms te zeggen je beste vriend hebt gekwetst. Ik ben blij dat we het kunnen hebben uitpraten en dan kon ik toch uiteindelijk nog blij gaan werken. Zo opgelucht dat het vrijdag is!
Onderweg naar huis ben ik getuige geweest van wat ze dagelijks geweld kunnen noemen? Het was eng om het te zien maar ben blij dat het niet bij mij was. Toen ik gedaan had met werk moet ik nog altijd een tiental minuten stappen. Ik was links van de straatkant aan het stappen en rechts liep er een vrouw. Naast haar zag ik dat er een man op de motor aan het rijden, hele traag en hij keek constant naar haar. Toen besefte ik dat die man ook wel iets zou van plan zijn met haar. Omdat ik naast hun de enigste in de straat aan het stappen was, begon ik wat trager te stappen omdat ik schrik had. En ik wou niet dat hij mij zou zien. Opeens begint de vrouw te rennen, ik had met haar te doen toen ik zag dat de man ook wat sneller ging rijden. Ik wou haar helpen maar wat kon ik doen? Ik was bang en alleen... Zouden er andere mensen, zouden die geholpen hebben? Of gewoon hebben gezegd van 'laat het maar gebeuren', ik geloof van wel. Dat is nu eenmaal iets wat gebeurd in deze landen, en beschouwd wordt als normaal. De vrouw rende naar haar huis en daar volgde de man haar ook naar toe. Het enigste wat ik hoorde waren blaffende honden bij gevaar. Ik keek maar zag niemand, ik hoopte dat alles goed ging met de vrouw maar ik wist dat het niet zo was. Hoeveel keer is haar dat al overkomen en moet ze dat telkens opnieuw meemaken of was het de eerste keer? Dingen spookten door mijn hoofd, het is iets dat je een plaats moet kunnen geven anders ga je er zelf onder lijden, en jammer genoeg moet je op die momenten aan jezelf denken.
We zouden vandaag uitgaan: Neonnight. Is zo met verf dat licht geeft, maar eens zouden we langsgaan bij een meisje thuis omdat ze een verjaardagsfeestje gaf. Klaarmaken duurt hier een eeuwigheid! Gabi liet haar haar kleuren en stylen door een vriendin? geloof ik. Dan waren ze helemaal ondersteboven aan het zoeken voor wat ik zou aandoen. Uiteindelijk had Nati een kleedje voor mij. Ik heb veel complimentjes gekregen van de zussen, ze zeiden dat ik een mooi lichaam had en mooi heupen. Was wel fijn om te horen en dat Gabi 'jaloers' was op het kleedje dat ik aanhad. Gelukkig kunnen we er om lachen. Nadat Gabi eindelijk gevonden  heeft wat ze zou aandoen stond de papa al beneden te wachten om ons naar Luci (afkorting) te brengen. Haar chauffeur zou ons naar het feestje brengen en daarna naar de club.
Het was een leuke avond bij Flo, het meisje dat jarig was. Ik heb één shot gedronken zodat ik toch nuchter zou blijven. We hebben spelletjes zitten spelen en ze werden allemaal goed dronken. Uiteindelijk zijn we toch bij Flo gebleven en zijn we niet uit geweest. Ik vond het niet erg, het was wel een aangename sfeer. Gabi was wel heel de tijd bij haar (beste) vriend? dus moest ik mij een beetje in de groep nestelen maar dat is geloof ik wel vrij goed gelukt. Juliano, iemand die daar ook was, vond het blijkbaar leuk om tegen mij te praten. Hij was wel een leuke jonge, net als 3 andere. Hij wou per se een foto met mij hebben, maar jammer genoeg of niet was zijn batterij van zijn GSM plat, dus geen foto! Het was een fijne sfeer en om 6 uur thuis gekomen. Kapot!